بختیارنامه: عجایب البخت

بَخْتْیارْنامه‌، عنوان یکی از قصه‌های معروف فارسی که ظاهراً کهن‌ترین تحریر منثور آن به شمس‌الدین محمد دقایقی مروزی‌، از نویسندگان اواخر سده 6 و اوایل سده ۷ق منسوب است‌. این تحریر مشتمل بر یک مقدمه و ۱۰ باب (قصه‌) و یک خاتمه است. داستان درباره بختیار، شاهزاده‌ای - فرزند آزادبخت شاه سیستان - است که در میان دزدان برآمد و سپس به دربار راه یافت و چنان به شاه که فرزند را نمی‌شناخت‌، نزدیک شد که حاسدان به کار برخاستند و طی ماجراهایی سرانجام آزادبخت را به قتل او راضی کردند. اما فرخ‌سوار، پیشوای دزدان‌، پرده از راز زندگی بختیار برگرفت و شاه و ملکه پسر خویش را بازشناختند. این کتاب دربرگیرنده تحریر فارسی دیگری از بختیارنامه همراه با یکی از تحریرهای عربی کتاب به نام عجائب البخت (مورخ ۳۹۰ ق‌) که میشل جورجی عورا در مصر منتشر کرده بود، و در ۱۳۴۷ش در تهران به کوشش استاد ذبیح‌الله صفا به چاپ رسید. در این تحریر، اشعار متعددی مأخوذ از یکی از تحریرهای منظوم بختیارنامه و نیز ابیاتی سست و بی مایه‌، گویا سروده خود محرر به متن داستان افزوده شده است‌.